Deel 5 thema maand maart

Op 10 maart 1966 trouwde prinses Beatrix, dat gebeurde in Amsterdam. Net zomin als Irene, die voor de huwelijksvoltrekking haar oog op de Nieuwe Kerk had laten vallen, kon Beatrix terecht in deze fraaie kerk aan de Dam. Twee maanden na haar verloving met Carlos Hugo de Bourbon Parma, op 7 april 1964, zorgde Irene opnieuw voor een incident binnen de familie. Er was een staatsbezoek aan Mexico gepland, waarbij koningin en prins zich zouden laten vergezellen door Beatrix en Irene. Kort voor het vertrek van het vliegtuig was Irene nog niet op Schiphol gearriveerd. Een radeloze Juliana ontstak langzaam in woede. Juliana huilde en wekte het medelijden van de verzamelde pers. Irene had in haar wijsheid besloten af te zien van de reis, om zo haar ouders te laten voelen hoe verbolgen zij was dat haar verloofde niet mee naar Mexico mocht. Zij besloten te trouwen op 29 april 1964 in Rome. Na haar terugkeer uit Mexico werd dit Juliana koeltjes telefonisch meegedeeld door Xavier, Hugo's vader. Op zakelijke toon meldde hij dat zijn zoon op 29 april in Rome met Irene in het huwelijk zou treden. Hij zou de plechtigheid bijwonen en verzocht Juliana en Bernhard dit ook te doen. Maar na het gebeurde stond Juliana's besluit vast: diep gekwest door het gedrag van haar tweede dochter, maar niettemin met pijn in haar moederhart, deelde de vorstin mee dat zij noch een ander lid van de familie aanwezig zou zijn in Rome. In de kapel van de basiliek Santa Maria Maggiore in Rome vond de plechtigheid plaats.
Op Soestdijk was het in alle opzichten stil geworden. Irene, Beatrix en nu ook Margriet waren getrouwd. Net als menige Nederlander zat Juliana 's avonds voor de buis en zag het wereldnieuws aan zich voorbijtrekken zoals haar onderdanen het kregen voorgeschoteld. Voor het eerst geen censuur om bestwil, en de waarheid viel de koningin niet mee. Zij zag honger, oorlog en onrecht in haar eenzame avonden thuis. Juliana verheugde zich inmiddels op de komst van haar eerste kleinkind. Op haar vaste plek, rechts achterin de hofauto, zat zij al maandenlang truitjes te breien. Op 27 april 1967 was het zover: de geboorte van Willem-Alexander. Beatrix kreeg drie kinderen, Irene vier, Margriet ook vier en Christina drie. Een nieuw decennium was begonnen: de jaren zeventig waren aangebroken. Juliana besefte dat het haar laatste jaren als koningin zouden worden. Zelf meende zij in 1980 allang niet meer op de troon te zullen zitten. Zodra de kinderen van Beatrix iets ouder waren, moest het er maar van komen al had de vorstin enkele bedenkingen over het afstand doen van de troon ten gunste van haar oudste dochter. Eenenzestig jaar oud was Juliana inmiddels en haar dagen waren nog steeds uitzonderlijk lang. Nog een paar jaar, dán zou ze aftreden... Maar een mensenleven laat zich niet regisseren zeker niet het leven van een koningin die vanwege menige nieuwe affaire in de jaren zeventig opnieuw heel wat tranen moest laten.
De jaren zeventig waren begonnen. Juliana was oprecht geïnteresseerd in de mensen met wie zij te maken kreeg. Voor haar was het vanzelfsprekend dat zij tijd uittrok voor het menselijke aspect alvorens tot zaken te komen. Ook haar eigen kleinkinderen vergat de vorstin natuurlijk niet. Zij ging naar speelgoedwinkels om cadeaus voor hen te kopen en vroeg wel eens advies aan een van de telefonistes. Nog lange tijd ging zij bij het leeslampje achterin de hofauto door met het maken van kleding voor alle kleinkinderen.
Het waren vrolijke, vrij onbezorgde jaren aan het hof. De sfeer in de familie was prima: iedereen was gezond en genoot, onwetend van de drama's die zouden komen. In 1973 was Juliana vijfentwintig jaar koningin, en dat mocht gevierd worden. Er werden grote familiefeesten gehouden, waarvoor vrienden uit de hele wereld werden uitgenodigd. Maar dan pakten donkere wolken zich samen toen vanuit de Verenigde Staten in het najaar van 1975 het bericht kwam dat prins Bernhard betrokken was bij het Lockheed-schandaal. Toen men hem hier voor het eerst naar vroeg, antwoordde de prins met gevoel voor dramatiek: 'Onzin! Leugens en laster!' Juliana werd uiterst onaangenaam getroffen door de controverse rondom haar man. Zij moet hebben gevoeld dat waar rook was, ook vuur moest zijn, maar ze bleef dit vermoeden liever onderdrukken. Volgens bronnen wilde zij er geen rekening mee houden dat er iets aan de hand móest zijn.
In de loop van enkele maanden werd Juliana, die naar buiten nooit over de zaak heeft gesproken, jaren ouder. De koningin maakte de buitenwereld duidelijk pal naast haar man te staan en zo gebeurde het, ook al had 'Lockheed' in de familie wel zijn sporen nagelaten... De verhouding tussen 'Soestdijk' en 'Drakensteyn' was gespannen. Het duidelijkst bleek dit bij de viering van het kerstfeest met het personeel, wanneer Juliana in het paleis op de Dam haar beroemde 'chocolademelk schonk. De koningin verheugde zich altijd op dit evenement. Zij zag het als een van de hoogtepunten van het jaar om eens iets terug te doen voor de mensen die haar altijd met hun goede zorgen omringden. De dochters raakten minder en minder enthousiast over dit 'gedoe' en dat ontging hun moeder niet. In 1974, toen Juliana 65 werd, was aftreden voor haar uit den boze. Dat zou maar tot misverstanden leiden. Haar opvolgers zouden zich misschien ook verplicht voelen te abdiceren bij het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd. Nee, Juliana zou stoppen op een moment dat niemand het zou verwachten, dus ook niet op haar zeventigste.
Het leek alsof de Lockheed-affaire Juliana en Bernhard dichter bij elkaar had gebracht. De prins, inmiddels ook tegen de zeventig, was geschrokken.Veertig jaar huwelijk kon in 1977 worden gevierd, maar tot een uitbundig feest kwam het gezien de omstandigheden niet. Van Juliana hoefde dat ook niet. Zij was blij dat haar man vaker thuis was dan vroeger en dat hij uiterst attent bleek te zijn. Hij zorgde ervoor dat hij altijd bereikbaar was, overlaadde haar met bloemen en de lekkerste bonbons. Hij leek haar zoveel mogelijk te helpen nog even met haar werk door te kunnen gaan. Op 31 januari 1980 maakte Juliana haar aftreden bekend. Haar wens was dit met het hondje Zara op schoot te doen, maar dat praatte men haar uit het hoofd. De boodschap was duidelijk en het nieuws kwam toch nog onverwacht.
Op de avond van 29 april 1980 sprak Juliana via de televisie tot haar volk, voor de laatste maal als koningin.