Koningin Anna Paulowna en Henriette d’Oultremont

Deel 4 thema : 'De vrouwelijke echtgenotes van de Oranjes'

Anna Paulowna, Grootvorstin van Rusland *18-01-1795 + 01-03-1865, dochter van Tsaar Paul I van Rusland ( 01-10-1754 + 23-03-1801) en Sophia van Württemberg ( 25-10-1759 + 05-11-1828, die als naam Maria Fjodorovna ontving.

Nadat zijn eerste vrouw stierf in het kraambed op 26 april 1776, arrangeerde zijn moeder een nieuw huwelijk op7 oktober 1776, met de beeldschone Sophia van Württemberg.

In 1783 gaf de keizerin hem een nieuw landgoed in Gatsjina, waar Paul een korps soldaten mocht handhaven, die soldaten werden op Pruisisch model getraind. Na de dood van zijn moeder Keizerin Catharina de Grote in 1796 werd de tweeënveertigjarige Paul I tsaar van Rusland en verhuist hij met zijn gezin naar Sint Petersburg.

Tsaar Paul I en Tsarin Maria Fjodorovna kregen 10 kinderen waaronder Anna Paulowna de latere Koningin der Nederlanden:

Alexander (28-12-1777-01-12-1825), hij volgde zijn vader op als tsaar van Rusland, trouwde met Louise van Baden

Constantijn (27-04-1779-27-06-1839), grootvorst van Rusland, hij deed in 1822 afstand van zijn rechten op de troon.

Alexandra (09-08-1783-16-03-1801), getrouwd met Jozef van Habsburg Lotharingen, een zoon van Keizer Leopold II.

Helena (13-12-1784-24-09-1803), getrouwd met Frederik Lodewijk van Mecklenburg-Schwerin

Maria (04-02-1787-23-06-1859) - getrouwd met Karel Frederik, groothertog van Saksen-Weimar Eisenach

Catharina (10-05-1788-09-01-1819), trouwde eerst met George van en later trouwde ze met Willem I, koning van Württemberg (ouders van Sophie, de vrouw van Koning Willem III)

Olga (11-07-1792-15-01-1795)

Anna (18-01-1795 - 01-03-1865), getrouwd met Willem II, koning der Nederlanden

Nicolaas (06-07-1796-02-03-1855), volgde zijn oudere broer, Alexander, op als tsaar van Rusland, getrouwd met Charlotte van Pruisen

Michael (28-01-1798-09-09-1849), grootvorst van Rusland, trouwde met Charlotte van Württemberg

Op 21 februari 1816 trouwen Anna Paulowna en Willem, Prins van Oranje Nassau. Het huwelijk vond in alle luister plaats in Sint Petersburg, en Anna nam een rijke bruidsschat mee naar de Lage Landen. Aanvankelijk was zij wel gelukkig aan het kroonprinselijk hof te Brussel. Later moest zij permanent verhuizen naar de noordelijke Nederlanden en moest zij erg wennen aan het provinciaalse Den Haag. Als koningin der Nederlanden bleef zij hechten aan de etiquette van het vormelijke Russische hof.

De inhuldiging van Willem vond plaats op 28 november 1840 te Amsterdam in de Nieuwe Kerk. Hij volgde hiermee zijn vader op die afstand deed van de troon.

 
Willem en Anna Paulowna krijgen 5 kinderen:

Koning Willem III ( 17-02-1817-23-11-1890) getrouwd met Sophie van Württemberg

Prins Alexander (02-08-1818-20-02-1848)

Prins Hendrik de Zeevaarder (13-06-1820-13-01-1879) getrouwd met Amalia van Saksen-Weimar-Eisenach en met Marie van Pruisen Prins Ernst Casimir (21-05-1822-22-10-1822)

Prinses Sophie (08-04-1824-23-03-1897) getrouwd met Karl Alexander van Saksen-Weimar- Eisenach

Na de dood van haar echtgenoot op 17 maart 1849 werd zij erg eenzaam, ook al door de uiterst slechte relatie met haar schoondochter Sophie. Anna was zeer tegen het huwelijk tussen haar zoon en haar nichtje, omdat ze het beschouwde als inteelt. Ze was vreemd genoeg juist een voorstander van het huwelijk van haar dochter Sophie die eveneens met een neef trouwde. Waarschijnlijk was zij tegen het eerst genoemde huwelijk omdat het nooit geboterd heeft tussen Anna en haar zuster Catharina (de moeder van Sophie) en was zij voor het tweede genoemde huwelijk omdat zij het uitstekend kon vinden met haar andere zus.

Na de dood van haar echtgenoot kwam Anna Paulowna in financiële problemen. Het echtpaar Willem II en Anna Paulowna hadden reeds jaren te veel geld uitgegeven. Anna Paulowna wist haar broer, tsaar Nicolaas I, zover te krijgen dat hij een groot aantal schilderijen uit het familiebezit van Oranje-Nassau aankocht. Dit is één van de oorzaken geweest waarom er op dit moment in de Hermitage te Sint-Petersburg een grote collectie Hollandse meesters hangt, waaronder een aantal Rembrandts. ==================================================================

 
Henriette Adriana Ludovica Flora gravin d'Oultremont de Wégimont * Maastricht 28-02-1797 + kasteel Laurensberg bij Aken 26-10-1864 is een dochter van Rijksgraaf Ferdinand d’Oultremont en Johanna Susanna Hartsinck. Uit het huwelijk van haar ouders werden nog 2 zonen en 2 dochters geboren namelijk graaf Charles (18-07-1789 - 11-03-1852) getrouwd met Josephine van der Noot de Duras, Gravin Pauline (1793 - 22-03-1852), gravin Charlotte (1795 – 06-07-1874), Henriette (1797-1864) en Graaf Ferdinand ( 27-02-1797 – 11-04-1868) getrouwd met Isabelle Bonham. Gravin Henriette groeide op samen met haar broers en zuster in Maastricht.
Door de verdiensten van haar grootvader, die vice-admiraal was, kwamen zij en haar broers in aanmerking voor een hoffunctie, omdat koning Willem I ook mensen uit de zuidelijke Nederlanden aan het hof wilde aanstellen. Henriette werd in 1814 hofdame van koningin Wilhelmina ("Mimi" van Pruisen). Ze was vrolijk van aard en viel daarom van het begin af in de smaak van het vorstenpaar.

Koningin Wilhelmina overleed in oktober 1837. Willem I vereenzaamde en deed Henriette in 1839 een huwelijksaanzoek. Er ontstond een grote rel in het land. Predikanten kwamen in opstand, er verschenen beledigende artikelen in de kranten. Het voorgenomen huwelijk veroorzaakte vooral veel opschudding, omdat de wortels van de familie van Henriëtte deels in het net afgescheiden België lagen en omdat zij katholiek was. Spottend werd Henriëtte in Nederland Jetje Dondermond genoemd. Zelfs de kroonprins wilde trachten het voorgenomen huwelijk te torpederen. Maar Willem I wilde Henriette niet laten zitten en deed ten slotte afstand van de regering.

Na zijn troonsafstand op 7 oktober 1840 op paleis Het Loo te Apeldoorn bleek echter dat hij zijn huwelijksplannen wilde doorzetten. Na dispensatie door Rome werd het huwelijk 17 februari 1841 te Berlijn ten huize van prinses Marianne gesloten, achtereenvolgens voor een Waalse predikant en een Rooms-Katholiek priester. Ondanks het aanvankelijk verzet van de Nederlandse regering, werd het huwelijk op 2 oktober 1841 ingeschreven bij de Burgerlijke Stand in Den Haag. Als graaf en gravin van Nassau woonde het paar tot de dood van de koning in 1843 in het paleis Unter den Linden in Berlijn.

Vooral door haar toewijding aan de koning in diens herhaalde ziekten won Henriëtte d'Oultremont ook de blijvende achting van koning Willem II en prins Frederik. Als weduwe betrok Henriëtte d'Oultremont het kasteel Rahe te Laurensberg bij Aken. Hier woonde Henriëtte d'Oultremont tot haar dood op 26-10-1864. In tegenstelling tot haar man, de ex-koning, werd Henriëtte niet begraven in de koninklijke grafkelder te Delft, maar in haar familiegraf te Wegimont.