Juliana's 1931

“Als Jula aan de beurt was voor koekjes bij de koffie te zorgen, kwam ze met een grote doos biscuit onder haar arm aanzetten.”

Opening congres 'Vakopleiding vraagstukken'
in de Ridderzaal. 

Net als in 1930 verscheen Juliana in 1931 ook steeds vaker in het openbaar. Ze opende dat jaar ontelbaar veel gebouwen, tentoonstellingen, onthult een standbeeld en gaat ook mee op staatsbezoek naar Frankrijk.

Hoewel de 22-jarige prinses het met deze activiteiten al best druk had, voelde ze zich toch wat ‘kaal’ en nam de taak van particulier secretaresse van haar moeder tijdelijk over. Mevrouw Schoch – die eigenlijk de secretaresse was, was om onbekende reden maanden afwezig. Juliana nam de taak meteen serieus en werkte hard. Haar vrije tijd bracht ze echter zoveel mogelijk buiten het paleis door. Ze ging op kookles en speelde tennis. En hoewel ze al een paar jaar niet meer studeerden, onderhield de prinses goed contact met haar studievriendinnen. Een van hen (jonkvrouw de Brauw) trouwde in 1931 in – zo heette het toen nog – Nederlands Indië. Juliana was niet bij de bruiloft aanwezig maar stuurde wel een origineel cadeau; een bewerkt asbakje versiert met zeesterren. Er zat ook een briefje bij: “Om je onze zeesterren-tijd niet te laten vergeten!”

Als een van de medewerkers op het kantoor van het door Juliana opgerichte Nationaal Crisis Comité ziek wordt, besluit de prinses ook híer in te vallen. Ze neemt direct het tijdelijke werk van erevoorzitter op zich en genoot er naar eigen zeggen van om met mensen te bellen die niet wisten wie ze was. De voorzitster van het comité vertelde over de Koninklijke collega: “Ik vond het in het begin echt griezelig om met een prinses te mogen samenwerken. Maar het was een onvergetelijke ervaring. De prinses had zo’n groot gevoel voor humor en ze wist iedereen direct op z’n gemak te stellen. Toen haar uitvalster weer op het appèl verscheen, was Juliana duidelijk teleurgesteld. Ze vond het zo gezellig dat ze er eigenlijk niets voor voelde weg te gaan. En omdat het werk zich uitbreidde en er toch nieuwe krachten hard nodig waren, bleef ze haar kantoorbaan nog enige maanden trouw. Bijzonder trouw! Elke ochtend kwam ze te voet naar kantoor op de Kneuterdijk. Ze wilde in alles hetzelfde behandeld worden. De meisjes hadden één vrije middag per week. Zij wilde gewoon, als ieder ander, op die lijst. Extra vrij krijgen wees ze van de hand. Alleen ging ze ’s middags wat vroeger naar huis om de drukte van het spitsuur en daarmee de eventuele belangstelling van het publiek te ontlopen. Als Jula aan de beurt was voor koekjes bij de koffie te zorgen, kwam ze met een grote doos biscuit onder haar arm aanzetten.”

Op het balkon van Paleis op de Dam

Juliana bezoek de tentoonstelling 'Kind en Kunst' in het Frans Hals Museum in Haarlem