Prinses Juliana in Canada (1941)

Terwijl Prins Bernhard en Koningin Wilhelmina in Londen zijn, leidt Juliana een zoveel mogelijk gewoon leven in Ottawa met Beatrix en Irene. 

Foto: Nationaal Archief

Regelmatig verschijnen er foto’s van de kleine prinsesjes, spelend, soms met Juliana en ook als compleet gezin. Prins Bernhard vliegt af en toe naar Canada en maakt dan filmopnamen van de prinsesjes spelend in de tuin met vriendinnetje Renée Roëll en in het zwembad. Tijdens het zomerbezoek van de prins leggen Prinses Juliana en Prins Bernhard ook samen een bezoek af aan het plaatsje Holland in de staat Michigan waar ze door drie in Nederlandse klederdracht geklede meisjes cadeautjes voor de prinsesjes kregen. Ook was er een weerzien met de bemanning van de Sumatra, het schip dat Prinses Juliana en de kinderen veilig naar Canada bracht. 

Verder bezocht Juliana in 1941 in New York Eleanor Roosevelt op het Witte Huis. Later dat jaar ontmoette ze haar en de president opnieuw tijdens een kerkdienst waarna zij en de Canadese premier het eredoctoraat rechten van de Princeton University ontving, dit omdat de Canadese bevolking Juliana een warm hart toedroegen. 

Waar Koningin Wilhelmina vooral te horen is via Radio Oranje, is Prinses Juliana bij regelmaat te horen op de Canadese radio om haar dankbaarheid uit te spreken. In haar eerste toespraak stelt ze zichzelf voor: “U weet waarschijnlijk niet erg veel van mij, zodat ik u beter kan vertellen wie ik ben. Mijn naam is Juliana. Mijn moeder, Wilhelmina, is koningin der Nederlanden. Mijn moeder is in Londen. Zij, mijn man, mijn twee dochtertjes en ik staan op de zwarte lijst van de nazi’s. Mijn echtgenoot is een van de meest onvermoeibare mannen die ik ken. Hij zet zich in voor de rechtvaardigste zaak, waarvoor ooit gevochten is. Hij was met de laatste verdedigende strijdkrachten in Zeeland, hij was ook in België en Frankrijk en nu is hij een grote steun voor mij moeder. Mijn enige vrees is dat mijn man zich teveel aan gevaren blootstelt, want hij is van nature roekeloos, zonder oog voor zijn eigen veiligheid. Een oceaan scheidt ons, maar wij hopen dat een zege over de nazi’s ons geluk kan herenigen. En dan zijn er mijn twee kinderen. U zult hen tussen u zien. Vaak zelfs, want wij willen ons niet afzonderen, dat ligt nu eenmaal niet in onze aard. Ik ben hun moeder en daarom denk ik dat het heel erg lieve kinderen zijn; zij lachen vooral heel gemakkelijk. Wees zo vriendelijk hun uw lach te schenken en zij zullen gelukkig zijn en om heel weinig meer vragen. Wat u ook doet: beklaag mij niet. Geen vrouw is ooit zo trots geweest als ik nu op het schitterend erfgoed van mijn eigen volk. Spreek nooit over medelijden tegen mij. Medelijden is voor de zwakken en ons ontzettend lot heeft ons sterker gemaakt. 

Ook met Pasen spreekt ze de Canadezen toe: “Strijd is leven! Niemand heeft ooit of ergens geleefd – zodat het de moeite waard was – zonder ervoor te hebben betaald met zijn laatste druppel bloed, zijn laatste vezel ten dode toe. Anders is hij eenvoudig een grote mislukkeling geweest. Er bestaat niets wat een te grote offer zou zijn, als we de dageraad van de opstanding zien komen, als eenmaal de strijd voorbij is. Deze tijden zijn van bijzondere grootheid. Nieuwe gevoelens van eenheid worden geboren. De toekomst is vol beloften. We zijn op weg naar de herrijzenis.” 

Juliana schreef zich ook in om bloed te doneren voor vechtende mannen overzee:

Embed from Getty Images